Áúëãàðñêèòå íàðîäíè òàíöè ñà ÷àñò îò áúëãàðñêîòî êóëòóðíî íàñëåäñòâî

Âåäíúæ, êîãàòî ïðåäñòàâÿõ êíèãàòà ñè ïðåä áúëãàð÷åòà è òåõíèòå ðîäèòåëè â Õàìáóðã, ïîïèòàõ êàêâî å íóæíî, çà äà èçèãðàåì åäíî õîðî. Îñâåí “Äà çíàåì ñòúïêèòå!”, îòãîâîðèòå îò ïóáëèêàòà áÿõà: “Ãàéäà!”, “Òúïàí!”, “Íàðîäíè íîñèè!”.

È íàèñòèíà, íàðîäíàòà ìóçèêà è òðàäèöèîííèòå áúëãàðñêè îáëåêëà ñúïúòñòâàò âñÿêî áúëãàðñêî õîðî. Çàòîâà, êîãàòî åäíî äåòå ðàçó÷àâà áúëãàðñêè íàðîäåí òàíö, òî ñå çàïîçíàâà íå ñàìî ñúñ ñòúïêèòå, íî ñå äîêîñâà è äî ñàìîáèòíàòà êóëòóðà íà Áúëãàðèÿ.