Ïðè âêëþ÷åíè ñâåòëèíè è èçãàñåí äâèãåòåë!
Àêóìóëàòîðèòå çà àâòîìîáèëè ñà ïðåäíàçíà÷åíè îñíîâíî äà ìîæå äà îñèãóðÿò íóæíîòî åëåêòðè÷åñòâî ïðè ñòàðòèðàíå íà êîëàòà, êàêòî è äà îñèãóðÿò íóæíîòî åëåêòðè÷åñòâî, çà äà ïîääúðæàò åëåêòðè÷åñêîòî çàõðàíâàíå íà âñè÷êè „óðåäè” â àâòîìîáèëà. Íàïðèìåð, àêî...
Êîëàòà âè èìà äîáúð „ åëåêòðî ïàêåò”, òî òîãàâà êàïàöèòåòà íà àêóìóëàòîðà òðÿáâà äà å ñ ïî – âèñîê êàïàöèòåò, çà äà ìîæå äà îñèãóðè äîñòàòú÷íî åëåêòðè÷åñêî çàõðàíâàíå.
Êàçàíî ñ íÿêîëêî äóìè, ïîä êàïàöèòåò ñå ðàçáèðà êîëè÷åñòâîòî åëåêòðè÷åñòâî, êîåòî ìîæå äà îòäàäå àêóìóëàòîðà ïðè âêëþ÷åíè ñâåòëèíè è èçãàñåí äâèãàòåë.