Îòñêóáâàíåòî íà áåëèÿ êîñúì íÿìà äà äîïðèíåñå çà ïîÿâàòà íà ñëåäâàù áÿë êîñúì. Òîâà îáà÷å áè ìîãëî äà óâðåäè êîñìåíèÿ ôîëèêóë, äîðè äî òàêàâà ñòåïåí, ÷å äà íå èçðàñòå ïîâå÷å êîñúì îò íåãî. Íå å èçêëþ÷åíî äà ñå ïîÿâè è ïëåøèâîñò, âñëåäñòâèå íà ïîäîáíà „ðàçêðàñèòåëíà“ ïðîöåäóðà. Çàòîâà ñúâåòúò íà åêñïåðòèòå å: „Íå ãî ïðàâåòå!“